W dniu 23 października w Parlamencie Europejskim w Brukseli odbyło się seminarium „Niemiecka polityka społeczna – wzór czy czerwone światło dla europejskiej demografii?” zorganizowane przez Grupę Roboczą EKR ds. Demografii, Polityki Rodzinnej i Międzypokoleniowej. Spotkaniu przewodniczyli europosłowie: prof. Zdzisław Krasnodębski i Arne Gericke. Głównym punktem seminarium było wystąpienie dra Johannesa Rescha, niemieckiego eksperta w zakresie polityki rodzinnej i społecznej oraz przewodniczącego stowarzyszenia Praca na Rzecz Rodziców.
 
W czasie swojej prezentacji dr Resch przedstawiał elementy niemieckiego systemu społecznego w kontekście zarówno drastycznego spadku dzietności, jak i zubożenia rodzin w Niemczech.
 
Paradoksalnie, pomimo wysokiego poziomu rozwoju gospodarczego kraju konstrukcja niemieckiego modelu socjalnego przyczyniła się do znaczącego zubożenia dzieci i rodzin. Od czasów Adenauera Niemcy odeszły od historycznego modelu, gdzie rodzice pierwotnie zaopatrują dzieci, które po wejściu na rynek pracy finansują system emerytur swoich rodziców, natomiast osoby bezdzietne zapewniają sobie starość z oszczędności, uzyskanych również dzięki nieposiadaniu dzieci.
 
Repartycyjny system emerytalny, przy jednoczesnym niewielkim, według Johannesa Rescha, wsparciu państwa dla rodziców wychowujących dzieci oraz drastycznym i długotrwałym już spadku urodzeń, powoduje również nadmierne obciążenie dla grupy ludzi aktywnych zawodowo. W rzeczywistości rodzice utrzymują dzieci i płacą składki, a mimo to dostają niższe świadczenia, w tym emerytalne, niż osoby bezdzietne. „To najprostsza droga do postępującego zubożenia rodzin i niechęci kolejnych pokoleń do zakładania rodzin i rodzenia dzieci. Pieniądze rodziców nie zostają zwrócone ani w postaci ich własnych emerytur, ani nie zasilają składek ich dzieci. W dużej mierze płyną tam, gdzie w systemie nie było nakładów na utrzymywanie pokoleń tj. do osób bezdzietnych” – podkreślał J. Resch.
 
W ocenie uczestników seminarium rozwiązaniem, jakie mogą zapoczątkować Niemcy, jest tzw. równouprawnienie rodziców, które w praktyce oznacza podejście do roli wychowawczej jak do roli zawodowej. „Należy zatem uznać równość pracy zawodowej i wychowawczej oraz wypracować zasady, na jakich ta praca będzie finansowana” – proponował prof. Zdzisław Krasnodębski. „Traktowanie wychowania dzieci jako pracy przegrywa dziś z potrzebą utrzymania się na rynku pracy”- dodał.
 
„System świadczeń społecznych staje się powoli wrogi rodzinie, a rodziny – poza rolą wychowawczą – są nadmiernie obciążone kosztami emerytur dla całego społeczeństwa. W świadomości Europejczyka dziecko nie może stanowić czynnika zagrożenia ubóstwem i ryzyka dla kariery zawodowej” – mówił Arne Gericke.